Yaz günü bir öğlen vakti. Okul avlusundaki lojmanda. Amcam girsin içeri, elinde ters asılı cansız bıldırcınlar ve tüfeğiyle. Köpekler kapıda yorgun. Sırtını kapıda kaşısın. Biz kuzenlerle bütün gün kağıt bebeklerle oynayalım. Kuraklık altında oyuncak arayalım. Akşam olsun, kilim serelim iğde ağacının altına. Annemle babam da gelsin sonra. Tamamlanalım. Papaz kimde oynayalım bütün gece, ağaca asılmış ampülün kör ışığında. Annemin ve yengemin kahkaları okul avlusunu sarsın. Doldursun.
Neyse… Bu gerçekse… Ve;
Böyle eksik kalacaksa… Ya da hepsi işte bu kadarsa… Çocukluğum yani…
Kalsın, ama her şey Gülsünay Abla’yla annesinin bir sıcak kavuşması hatrına, kabul. Olsun. Mutlu olun.
güls.