Çocukluğum silinirken

Yaz günü bir öğlen vakti. Okul avlusundaki lojmanda. Amcam girsin içeri, elinde ters asılı cansız bıldırcınlar ve tüfeğiyle. Köpekler kapıda yorgun. Sırtını kapıda kaşısın. Biz kuzenlerle bütün gün kağıt bebeklerle oynayalım. Kuraklık altında oyuncak arayalım. Akşam olsun, kilim serelim iğde ağacının altına. Annemle babam da gelsin sonra. Tamamlanalım. Papaz kimde oynayalım bütün gece, ağaca asılmış ampülün kör ışığında. Annemin ve yengemin kahkaları okul avlusunu sarsın. Doldursun.

Neyse… Bu gerçekse… Ve;

Böyle eksik kalacaksa… Ya da hepsi işte bu kadarsa… Çocukluğum yani…

Kalsın, ama her şey Gülsünay Abla’yla annesinin bir sıcak kavuşması hatrına, kabul. Olsun. Mutlu olun.

güls.

Category: Blog, Media
Tags: Blog, Media
Önceki yazı
elimde olmayan bir okyanus rüyası

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Fill out this field
Fill out this field
Lütfen geçerli bir e-posta adresi yazın.
You need to agree with the terms to proceed

keyboard_arrow_up